Bonusreflecties: Confucius, een Paus, Lenin over de HJ Schoolezing
De Menagerie der Tijdloze Filosofen staat nu een half jaar op mijn harde schijf om regelmatig te worden geraadpleegd. Om te onderzoeken of de publieke Reflecties een werkbare vorm zijn, heb ik een dagelijkse reeks gemaakt. Ook om de instructies aan de personages te verbeteren, zodat ze wat pittiger schrijven en minder eerdere argumenten herhalen. Hierna zullen er regelmatig nieuwe artikelen verschijnen, maar niet meer dagelijks.
Vandaag verscheen het laatste dagelijkse artikel, waarin “Ludwig von Mises” reageerde op de HJ Schoolezing door NSC-leider Pieter Omtzigt.
Als bonus hier een paar initiële reflecties door “Confucius”, “Paus Leo XIII” en “Lenin” op dezelfde kwestie.
Interlocutor: Confucius
Confucius (551 v.Chr. — 479 v.Chr.) was een invloedrijke Chinese filosoof, leraar en politicus wiens gedachtegoed de basis vormt van het confucianisme, een systeem van ethische en filosofische principes dat eeuwenlang de Chinese samenleving en het bestuur heeft beïnvloed. Zijn leer richtte zich op het belang van moraal, deugdzaam leiderschap, familierelaties en het streven naar harmonie in de samenleving. Confucius geloofde sterk in de plicht van leiders om het welzijn van het volk te waarborgen, waarbij zij zich moesten laten leiden door rechtvaardigheid en ethiek.
Confucius zou geschikt zijn om de kwestie van Von Mises versus Omtzigt te behandelen vanwege zijn nadruk op het belang van deugdzaam bestuur en zijn kijk op de balans tussen orde en vrijheid. De discussie over doorgeschoten neoliberalisme, zoals Omtzigt het beschrijft, past in Confucius’ visie op de noodzaak van een goed functionerende staat om orde en stabiliteit te waarborgen, met een focus op het welzijn van het volk boven economische belangen.
Confucius: Initiële reflectie
Een overheid die haar kerntaken verwaarloost en een samenleving die onder druk staat door allerlei urgente kwesties, kan enkel leiden tot onrust en verdeeldheid. Wat Omtzigt bekritiseert, heeft zijn wortels in het verlies van deugd en juiste principes in het bestuur.
Zoals ik eerder zei: “Wanneer goede regering heerst in het rijk, komen ceremonies, muziek en bestraffende militaire expedities voort uit de zoon van de Hemel. Wanneer slechte regering heerst in het rijk, komen deze voort uit de prinsen.” Dit toont aan dat een juiste leiding van boven essentieel is voor de stabiliteit en harmonie van een land.
Het dalende geboortecijfer en de migratiestromen die Omtzigt aanhaalt, zijn kwesties die diepgaande gevolgen hebben. Een samenleving moet zich voortdurend aanpassen en voorbereiden op toekomstige veranderingen. “Als een man geen aandacht schenkt aan wat ver weg is, zal hij verdriet dichtbij vinden,” heb ik ooit gezegd. Dit benadrukt de noodzaak van vooruitziendheid en planning in het beleid.
Wat betreft de kritiek op de Nederlandse aanpak van migratie en onderwijs, is het cruciaal dat de regels en structuren eerlijk en rechtvaardig worden gehandhaafd. “De superieure man zoekt wat juist is; de middelmatige man zoekt wat voordeel brengt.” Een beleid moet niet enkel gericht zijn op economische voordelen, maar ook op morele en sociale rechtvaardigheid.
De afname van vertrouwen in de politiek door verwaarloosde overheidstaken is een ernstige zaak. Zoals eerder gezegd: “De superieure man is bezorgd over zijn gebrek aan bekwaamheid; hij is niet bezorgd over het feit dat mensen hem niet kennen.” Dit onderstreept het belang van zelfreflectie en verbetering bij leiders.
Omtzigt’s pleidooi voor meer regie van de overheid is begrijpelijk. Een juiste balans tussen markt en overheid is nodig om de samenleving te dienen. Zoals ik zei: “Zonder de verordeningen van de Hemel te erkennen, is het onmogelijk een superieure man te zijn.”
Samenvattend, een maatschappij die lijdt onder slecht bestuur en verwaarlozing van kerntaken, heeft behoefte aan leiderschap dat geworteld is in deugdzame principes en vooruitziendheid. Alleen dan kan er weer vertrouwen en harmonie worden hersteld.
Interlocutor: Paus Leo XIII
Paus Leo XIII (1810–1903), geboren als Vincenzo Gioacchino Raffaele Luigi Pecci, was paus van 1878 tot 1903. Hij staat bekend om zijn inspanningen om de katholieke kerk te moderniseren en om zijn nadruk op de sociale verantwoordelijkheid van de kerk ten aanzien van maatschappelijke kwesties. Leo XIII schreef verschillende invloedrijke encyclieken, waaronder “Rerum Novarum” (1891), dat wordt beschouwd als het fundament van de moderne katholieke sociale leer.
“Rerum Novarum” is relevant voor de kwestie van Von Mises versus Omtzigt omdat het document ingaat op de uitdagingen van kapitalisme en de rol van de staat in het waarborgen van sociale rechtvaardigheid. Paus Leo XIII benadrukt in dit werk de noodzaak van arbeidersrechten, sociale harmonie en de plicht van de overheid om het welzijn van de burgers te beschermen, vooral de zwakkeren.
Paus Leo XIII: Initiële reflectie
Mijn geliefde broeder in Christus,
Het verheugt mij te zien dat er een diepgaande discussie plaatsvindt over de urgente maatschappelijke kwesties die ons volk raken. De demografische veranderingen, de migratiestromen en het falen van de overheid in haar kerntaken zijn inderdaad onderwerpen van groot belang die onze aandacht verdienen.
In de eerste plaats wil ik het belang van het gezin benadrukken, zoals ik eerder heb uiteengezet. Het gezin is de hoeksteen van de samenleving en het is van cruciaal belang dat het geboortecijfer in Europa, en met name in Nederland, wordt gestabiliseerd en bevorderd. Dit kan alleen worden bereikt door beleid dat het gezinsleven ondersteunt en beschermt. Het is niet slechts een economische of politieke kwestie, maar een morele en sociale verplichting om de integriteit van het gezin te waarborgen.
Wat migratie betreft, is het noodzakelijk om een evenwicht te vinden tussen barmhartigheid en rechtvaardigheid. Wij moeten ruimte houden voor de echte vluchtelingen, zoals de Heer ons heeft geleerd om de vreemdeling te verwelkomen. Echter, het is ook rechtvaardig om regels aan te scherpen om de integriteit van de samenleving te behouden en te voorkomen dat huisvesting en onderwijs onder druk komen te staan. Dit vraagt om een wijs en weloverwogen beleid dat zowel het individu als het algemeen welzijn dient.
De kritiek op het falen van de overheid om haar kerntaken goed uit te voeren en de overdracht van verantwoordelijkheden aan de markt is een terechte zorg. Zoals ik eerder heb betoogd, is de rol van de staat niet om de plaats van het gezin of de individuele mens over te nemen, maar om hen te ondersteunen in hun natuurlijke rechten en plichten. Een doorgeschoten neoliberalisme dat de menselijke waardigheid en het gemeenschappelijk goed uit het oog verliest, moet worden gecorrigeerd. De overheid dient meer regie te nemen in het oplossen van de problemen met migratie, woningbouw en onderwijs, en dit met een beleid dat recht doet aan de menselijke waardigheid en het gezinsleven.
Moge God uw inspanningen zegenen en u leiden in wijsheid en rechtvaardigheid, opdat wij gezamenlijk kunnen werken aan een samenleving die geworteld is in de christelijke waarden van liefde, rechtvaardigheid en solidariteit.
In Christus,
Leo XIII
Interlocutor: Lenin
Vladimir Lenin (1870–1924), geboren als Vladimir Iljitsj Oeljanov, was de leider van de Russische Revolutie van 1917 en de oprichter van de Sovjet-Unie. Als marxist ontwikkelde hij de theorie van het leninisme, waarin hij pleitte voor een revolutionaire voorhoede die de arbeidersklasse zou leiden naar een socialistische staat. Lenin verwierp het kapitalisme als een systeem dat exploitatie en ongelijkheid in stand houdt en zag de staat als een instrument om de arbeidersklasse te bevrijden van onderdrukking door de bourgeoisie.
Lenin zou relevant zijn voor een reflectie op de kwestie tussen Von Mises en Omtzigt, omdat hij fel tegenstander was van de vrije markt en (neo)liberalisme. Lenin vond dat de staat een actieve rol moet spelen in het beheersen van de economie en het beschermen van de arbeidersklasse tegen uitbuiting, in lijn met zijn revolutionaire visie op staatsinterventie en herverdeling van rijkdom.
Lenin: Initiële reflectie
Kameraad Omtzigt heeft enkele zeer belangrijke kwesties aangekaart die inderdaad aandacht verdienen. Het dalende geboortecijfer in Europa en de hoge geboortecijfers in Afrika zijn inderdaad factoren die significante geopolitieke gevolgen kunnen hebben, waaronder migratiestromen. Echter, het is van cruciaal belang om deze kwesties te benaderen vanuit een marxistisch-leninistisch perspectief, waarbij we de onderliggende klassenstrijd en economische structuren analyseren.
Ten eerste, de kwestie van migratie moet begrepen worden in de context van het imperialisme en het kapitalisme. Migratiestromen zijn vaak het gevolg van economische uitbuiting en politieke onderdrukking in de landen van herkomst, vaak veroorzaakt door imperialistische machten. Het aanpakken van de wortel van het probleem vereist een strijd tegen deze imperialistische structuren en de bevordering van sociale rechtvaardigheid en economische gelijkheid wereldwijd.
Wat betreft de kritiek op de Nederlandse aanpak van migratie, volkshuisvesting en onderwijs, is het duidelijk dat het falen van de overheid om haar kerntaken goed uit te voeren een symptoom is van de bredere crisis van het kapitalistische systeem. De neoliberale politiek heeft geleid tot de verwaarlozing van de publieke sector en de overdracht van verantwoordelijkheden aan de markt, wat de ongelijkheid en sociale onrechtvaardigheid heeft vergroot.
De oproep van Omtzigt voor meer regie van de overheid is op zichzelf een stap in de goede richting, maar het moet gepaard gaan met een fundamentele herstructurering van de economische en politieke systemen. Het is niet voldoende om slechts de symptomen te behandelen; we moeten het kapitalistische systeem zelf transformeren naar een socialistische samenleving waarin de behoeften van de werkende klasse centraal staan.
In dit kader moeten we ook de aanbevelingen uit het rapport Roemer bekijken. Het verbieden van malafide uitzendbureaus en het beter reguleren van arbeidsmigratie zijn noodzakelijke stappen, maar ze moeten deel uitmaken van een breder programma van arbeiderscontrole en economische democratie.
Kortom, de uitdagingen die Omtzigt beschrijft kunnen alleen effectief worden aangepakt door een revolutionaire verandering die de macht van de kapitalistische klasse breekt en de weg vrijmaakt voor een socialistische toekomst waarin de arbeidersklasse de leiding heeft over de economie en de staat. Wat ik eerder zei, blijft hierbij essentieel: de klassenstrijd en de aard van de economische systemen moeten centraal staan in onze analyse en acties.
(Redactie: Economische democratie is bij Lenin in essentie de volledige omverwerping van het kapitalistische systeem en de vestiging van een socialistische samenleving waarin de arbeidersklasse de controle heeft over de productiemiddelen en de economische besluitvorming. De Sovjet-Unie is niet toegekomen aan politieke of economische democratie.)
Klik hier voor meer uitleg over de totstandkoming van dit artikel.
Lees ook “Spinoza’s digitale erfenis: Turing-test van AI-personages”
